شعری از علی‌رضا ایمانی‌فر

خورشید زمان

همه سقوط تو را از مناره دیدند

ولی من دیدم پرواز کردی

ایثار را وقتی 

در تشنگی ننوشیدی 

و خورشید را همیشه در آسمانی که

هفتاد و دو ستاره 

گردش می‌چرخید

 و سنگ‌های زمینش

 خون گریه می‌کرد

■ 

حیف

خواب بودم 

آن زمان بیدار گشتم

که نماز می‌خواندند

برای من!